Ik ben meer dan ooit overtuigd dat Nolan de goden in De Odyssee zal vertegenwoordigen als hallucinaties van een bicamerale geest in de stijl van Julian Jaynes. Kijk hoe Athena achter de menselijke personages is gepositioneerd, als een stem die in het linkeroor fluistert.

De bouw van de kathedraal werd zo lang stilgelegd dat de middeleeuwse houten kraan bovenop een onvoltooid toren een onofficieel symbool van de stad werd. En toen ze eindelijk geld inzamelden om de bouw in de 19e eeuw af te ronden, zeiden de lokale bewoners allemaal: "Oh nee, niet onze geliefde kraan!"

Het internet heeft een van mijn favoriete soorten filmscènes verpest: de personages die naar een bibliotheekkelder gaan, door microfilm van oude krantenarchieven bladeren en het ECHTE VERHAAL ontdekken van wat er is gebeurd. Een webzoektocht voelt gewoon niet hetzelfde.