Gisteravond ging ik naar een Halloween-feest Het soort waar de muziek te hard is, de kostuums rivaliseren met die van Heidi Klum, en iedereen doet alsof ze niet opmerken hoe vaak mensen in de badkamer verdwijnen Soms alleen. soms in paren. ze zouden dertig seconden, misschien een minuut, verdwijnen. Dan struikelden ze weer naar buiten. ogen wijd, wangen blozend, lachend alsof ze net God hadden gezien. Ik vroeg een jongen hoe hij zoveel kon doen en toch functioneerde. Hij grijnsde en zei: “iedereen doet het.” Dus volgde ik hem. duwde de deur open. en daar, tot mijn verbazing, in plaats van een bord met lijnen poeder Was er een enkele gloeiende telefoon, trillend in iemands hand. Op het scherm: @AbstractChain Ze waren geen drugs aan het gebruiken. Ze waren de toekomst van alles aan het verhandelen En ineens viel alles op zijn plaats.