Volgens de legende vroeg een Chinese keizer aan een wijze welke beloning hij zou vereisen in ruil voor een belangrijke dienst. De wijze noemde zijn prijs: niets meer dan wat rijst, twee korrels die op het eerste vakje van een schaakbord moesten worden geplaatst, vier op het tweede, acht op het derde, en zo verder. Een bescheiden eis, dacht de keizer, en stemde gelukkig toe; maar hij had het principe van geometrische reeksen niet begrepen. De gehele rijstoogst van het rijk zou op een enkel vakje moeten gaan, lang voordat het vier en zestigste vakje werd bereikt.