Een keer, terwijl ik door mijn reacties scrolde, drukte ik per ongeluk op de volg terug-knop bij een van de reacties. Ik merkte het pas 30 seconden later toen hij zei: "Heilige crap, bedankt voor het volgen!" Ik kon mijn follow terug niet intrekken. De man bedankte me en was opgewonden, en ik kan niet gemeen zijn tegen iemand die het niet verdient. Bijna een jaar volgde ik zijn pagina. Hij postte nonstop kolen. Toch kon ik hem niet ontvolgen omdat hij geen slechte kerel was en opgewonden was toen ik hem volgde. Hij maakte mijn feed elke dag slechter, en ik kon hem niet dempen omdat ik een groter account ben, en ik wilde hem niet verlagen in het algoritme. Hij was altijd in mijn DMs, me dingen stuurend waar ik niet om gaf, en vertelde me over zijn dag. Hij was als een geadopteerd kind dat ik nooit wilde. Toch kan ik niet gemeen zijn tegen iemand die het niet verdient. Ik zag onlangs dat hij zijn account had verwijderd. Een golf van opluchting overspoelde me. Ik voel me vrij, ik voel me levend. Ik wens hem het allerbeste in het leven. Zonder mij erin, natuurlijk.

Wacht tot je hoort hoeveel triljonairs er in Zimbabwe zijn.

Nee, je vraagt niet om een terugbetaling. Je erkent dat je vrijwillig hebt besloten om met andere mensen in een vliegtuig te vliegen, en sommige van die andere mensen kunnen baby's hebben die huilen. Dan leer je een belangrijke les over het meenemen van noise-cancelling koptelefoons. Als je het risico niet wilt lopen om naar een huilende baby te luisteren, kun je privé vliegen. Ik beloof je, de ouders van de kinderen zijn waarschijnlijk meer gestrest over het dan jij.