Weston A. Price, 1931'de İsviçre vadisine tırmanıyor. Yol yok. Modern yemek yok. Sadece sığır ve gelenek. Yetersiz beslenmiş köylüler bekliyor. Buldukları, beslenme anlayışını tamamen yıkıyor. Her insanın mükemmel dişleri vardır. Sıfır çürük yok. Sıfır kalabalık. Çeneleri geniş açıldı. Geniş yüzler. Belirgin elmacık kemikleri. Aşağıdaki vadide kuzenleri mi? Dar yüzler, eğri dişler, kronik hastalık. Aynı genetikler. Farklı yiyecekler. İzole köylüler kalorinin %80'ini tam yağlı süt ürünlerinden alır. Çiğ süt, olgunlaştırılmış peynir, tereyağı içinde yüzen çavdar ekmeği. Tıbbi kayıtlar: TB yok. Kanser yok. Kalp hastalığı yok. Kolay doğumlar. Sağlıklı çocuklar. Price, modernize edilmiş köye iki saat yürüyerek yol alır. Aynı genler. Ama bu köyde beyaz un, şeker, bitkisel yağlar, konserve yiyecekler var. Fark korkunç: Eğri dişler. Zayıf kemikler. Verem. Diş çürüğü. Kronik hastalık. Doktor: "Biz eskiden onlar gibiydik. Sonra yol yirmi yıl önce geldi." Bir nesil. Her ikisini de fotoğraf çeker. Kanıtlar inkâr edilemez. Bu deseni altı kıtada görecekti. Hiç değişmedi. Geleneksel yemek = sağlık. Batı yemeği = dejenerasyon.