In de afgelopen 12 maanden heb ik 4 maanden buiten Europa doorgebracht. Azië, Noord-Amerika, Zuid-Amerika… Ik heb honderden mensen ontmoet. En overal voelde ik een enorme kloof met Europa. Over werk. Over het klimaat. Over religie. Over innovatie. Over de manier waarop we de toekomst voorstellen. De lijst is eindeloos. Ik weet niet of Europa gelijk heeft of niet. Maar één ding is zeker: de wereld gaat vooruit, verandert, en we hebben het gevoel dat Europa leeft alsof alles al verworven is en zich geruststelt met de gedachte dat de Verenigde Staten machtiger zijn maar door een idioot worden geregeerd (wat een waanzin) en dat de rest van de planeet ons nooit volledig zal inhalen (nieuwe waanzin)… Het paradox is dat we enorme erfgoed-, culturele en sociale rijkdommen hebben, maar - en dat is misschien het meest opvallende punt - we willen niet toegeven dat we alles moeten onderhouden en cultiveren (anders dan door middel van schulden 😅). We leven een beetje op een rente, terwijl de rest van de wereld in razend tempo creëert, bouwt en innoveert. Ik heb het gezien van Bangkok tot Buenos Aires. Als we ons model willen behouden, of zelfs verbeteren, moeten we deze realiteit accepteren. Niets blijft bestaan zonder inspanning. We moeten werken, creëren, innoveren, zoals de vorige generaties hebben gedaan. Want de wereld zal niet stoppen om op ons te wachten. Sterker nog, het zal ons dat opleggen.