Nolan'ın Odyssey'de tanrıları Julian Jaynes tarzı iki kameralı zihin halüsinasyonları olarak temsil edeceğine her zamankinden daha çok ikna oldum. Athena'nın insan karakterlerin arkasında nasıl konumlandığına bakın, sol kulağa fısıldayan bir ses gibi.

Katedralin inşaatı o kadar uzun süre durduruldu ki, tamamlanmamış bir kulenin tepesine bırakılan ortaçağdan kalma ahşap vinç, şehrin resmi olmayan bir sembolü haline geldi. Ve nihayet 1800'lerde inşaatı bitirmek için para topladıklarında, yerel halkın hepsi "Oh hayır, sevgili vincimiz değil!"

İnternet, en sevdiğim film sahnelerinden birini mahvetti: karakterler bir kütüphanenin bodrumuna gidiyor, eski gazete arşivlerinin mikrofilmini inceliyor ve olanların GERÇEK HİKAYESİNİ ortaya çıkarıyor. Bir web araması aynı şekilde sonuç vermez.