Je kunt The Godfather kijken en ervan genieten op hetzelfde niveau als toen het uitkwam in 1971. Jongeren zullen opmerken dat het 'verouderd' is - maar genieten er toch van. De plot/verhaal, de kwaliteit van het acteren. Het beperkte/gerichte gebruik van muziek. Deze en andere dingen geven blijvende kracht.

De rechttoe rechtaan kwaliteit ervan - ook het realisme. Pogingen tot te ‘artistiek’ acteren en vertellen kunnen vandaag de dag gênant zijn. Je kunt Bergman’s Face to Face niet aan een jongere laten zien en verwachten dat hij het serieus neemt. Hij zal lachen.

Aan de andere kant heb ik vroeg werk van Bergman laten zien - zoals Winter Light - en dat zal aanslaan. Het is omdat er gewoon een poging is om iets menselijks vast te leggen zonder het kunstmatig te maken.