Er was een tijd waarin het publiceren van iets echt werk vergde. Je moest worstelen met de lege pagina, door concepten vechten en elke zin die je de wereld in stuurde verdienen. De inspanning fungeerde als een natuurlijke filter. Als je er niet genoeg om gaf, voltooide je het niet. Als je boodschap niet duidelijk genoeg was, kwam het nooit uit de redactiefase. De beperking beschermde je. AI heeft die barrière verwijderd. Nu kan iedereen voor het ontbijt honderd versies van een idee genereren. De kosten van creatie zijn ingestort en het volume is geëxplodeerd, maar de fundamenten zijn niet veranderd. Het enige dat ooit belangrijk was, was onderscheidingsvermogen. De stille vaardigheid om op te merken wanneer iets nog steeds niet goed aanvoelt. De discipline om werk te verwijderen dat niet aan je normen voldoet. Het vermogen om te voelen of een zin jouw stem draagt of die van iemand anders. Curatie werd het echte werk. Wanneer creatie goedkoop is, wordt oordeel duur. Je kunt zien wie het heeft, omdat hun AI-inhoud nog steeds opzettelijk aanvoelt. Het draagt hetzelfde gewicht als hun oudere werk, alleen sneller geleverd. Ze gebruiken de tool om te verfijnen wat ze al weten, niet om uit te besteden wat ze niet weten. Snelheid helpt je om bij het eerste concept te komen. Smaak bepaalt of dat concept een publiek verdient. En smaak kan niet geautomatiseerd worden. Het komt voort uit aandacht, uit het begrijpen van wat resoneert met de mensen die je bedient, en uit het weigeren om iets te publiceren dat hol aanvoelt, zelfs als de tool volhoudt dat het af is. AI maakte het gemakkelijk om inhoud te creëren. Het deed niets om je inhoud de moeite waard te maken om te delen. Dat deel ligt nog steeds bij jou.