Je vergeet soms dat het ding dat je aan het bouwen bent, niet bestond voordat jij het aanraakte. Het is gemakkelijk om verloren te raken in de dagen die in elkaar vervloeien, de verschuivende prioriteiten, de gesprekken die je doen afvragen of iets ervan landt zoals je hoopte. Maar als je even stopt, kun je de waarheid onder al datgene voelen. Je hebt gekozen om iets reëels te maken. De meeste mensen proberen het nooit. Er komt een gewicht bij die keuze. Niet het luide soort. Het soort dat in je borst zit wanneer je je realiseert dat je verantwoordelijk bent voor iets dat jou misschien overleeft. Je draagt het vaker alleen dan je toegeeft. Je lost dingen in je hoofd op waarvan niemand anders zelfs weet dat het problemen zijn. Je houdt de twijfel en het geloof tegelijkertijd vast, en blijft op de een of andere manier doorgaan. En toch, ergens daarbuiten, steunt iemand jou zonder je ooit te hebben ontmoet. Iemand die precies weet hoe het voelt om voor een blanco pagina, een kapotte build, een stilgevallen gesprek te staan, en toch opnieuw te proberen. Iemand die begrijpt waarom je zoveel om het geeft, zelfs als het voor niemand anders logisch lijkt. De wereld verschuift vooruit dankzij mensen zoals dat. Mensen zoals jij. Mensen die wakker worden met een idee dat hen niet met rust laat en besluiten het een kans te geven. Dat soort inspanning schreeuwt niet. Het zoemt. Stil, constant, volhardend. Je merkt de verandering niet terwijl je erin zit. Je merkt alleen de dagen op dat je bijna had opgegeven, maar dat niet deed. Als je je ooit afvraagt of het iets uitmaakt, herinner je dit... je vormt iets dat niet zou bestaan zonder jou. Misschien groeit het. Misschien evolueert het in iets dat je niet kunt voorspellen. Misschien wordt het een klein onderdeel van iemands leven, lang nadat jij klaar bent. Wat het ook wordt, het beweegt het verhaal vooruit. En dat is genoeg reden om door te gaan.