Hij klopte op de deur in de verwachting een handtekening te krijgen. In plaats daarvan rende een doodsbange 8-jarige jongen recht in zijn armen... James rijdt al zes jaar dezelfde route. Hij kent de huizen, de honden en meestal de gezinnen. Maar het huis aan Highland Avenue gaf hem altijd een slecht gevoel. Meestal waren de gordijnen dicht en was het te stil. Vandaag liep hij het pad op met een doos, terwijl hij het label bekeek. Voordat hij kon kloppen, vloog de deur open. Het was geen ouder die hem begroette. Het was de 8-jarige Ethan. Hij droeg Spider-Man pyjama's, was blootsvoets op het koude beton, en zijn ogen waren wijd van angst. Van diep binnen in het huis hoorde James het onmiskenbare geluid van shattering glass en een man die slordig en boos schreeuwde. Ethan wachtte niet op het pakket. Hij stormde door de hordeur, recht in de benen van James, en begroef zijn gezicht in het uniform van de chauffeur. "Hij doet mama pijn!" snikte hij, terwijl zijn kleine lichaam heftig trilde. "Alsjeblieft!" James controleerde zijn schema niet. Hij liet de doos niet vallen. Hij liet alles vallen en tilde de jongen op, terwijl hij hem weg van de veranda en naar de veiligheid van zijn vrachtwagen rushte. Een buurvrouw, die de onrust vanuit haar tuin had bekeken, was al aan de telefoon met 911. James zat op de achterbumper van de vrachtwagen, zich positionerend als een menselijke schild tussen de jongen en het huis. Ethan hyperventileerde, bang dat zijn vader naar buiten zou komen. James omarmde gewoon de trillende jongen, terwijl hij de kou negeerde. "Ik heb je, maatje," bleef hij fluisteren, terwijl hij de rug van de jongen wreef. "Je bent veilig. Ik ga nergens heen. Je bent veilig." Ze zaten daar tien pijnlijke minuten totdat de sirenes door de straat gilden. Agenten stormden het huis binnen, namen de vader in hechtenis en zorgden ervoor dat Ethan’s moeder veilig was. James bleef daar op de bumper tot het allerlaatste moment. ...