Ouders moedigen hun kinderen aan of laten hen kiezen voor een handicapdiagnose omdat het lijkt alsof er weinig nadelen aan verbonden zijn: meer tijd voor toetsen, betere kansen bij toelating tot universiteiten, optionele prestatieverhogende medicijnen, accommodaties van allerlei soorten. Ik kan dit niet genoeg benadrukken: de consequentie is het karakter van je kind. Veel kinderen geloven oprecht dat ze ziek zijn of dat er iets mis met hen is. Je zegt tegen een meisje dat ze angstig lijkt, en ze zal geloven dat ze angstig is. Je zegt tegen een jongen dat hij een echte handicap heeft in de vorm van ADHD en hij begint te denken dat creativiteit of dagdromen een tekortkoming is. Je kunt mensen gaslighten om te geloven dat ze ziek zijn, en we hebben hele systemen en instellingen die dit aanmoedigen. We hebben jonge mensen overtuigd dat het prima is om zwak en kwetsbaar te zijn, terwijl we het tegenovergestelde zouden moeten doen: hen overtuigen dat ze veerkrachtige, onafhankelijke, sterke mensen zijn die elke uitdaging aankunnen. Als er één ding is dat ik als ouder geloof, is het dat je je kinderen kunt willen naar grootheid. De samenleving zal hen aanmoedigen om het tegenovergestelde te doen, maar je hoeft je daar niet aan te houden.