“Meer dan drie eeuwen geleden stelden onze voorouders in Virginia en Massachusetts, ver van huis in een eenzame wildernis, een tijd van dankzegging in. Op de aangewezen dag gaven ze eerbiedige dank voor hun veiligheid, voor de gezondheid van hun kinderen, voor de vruchtbaarheid van hun velden, voor de liefde die hen verbond en voor het geloof dat hen verenigde met hun God. Evenzo, toen de koloniën hun onafhankelijkheid verwierven, verklaarde onze eerste president in het eerste jaar van zijn eerste regering 26 november 1789 als "een dag van publieke dankzegging en gebed, te observeren door met dankbare harten de vele signalen van genade van de Almachtige God te erkennen" en riep hij het volk van de nieuwe republiek op om "Hem te smeken onze nationale en andere overtredingen te vergeven... om de kennis en praktijk van ware religie en deugd te bevorderen . . . en in het algemeen aan de hele mensheid een graad van tijdelijke welvaart te verlenen die Hij alleen het beste weet." En zo ook, temidden van de tragische burgeroorlog in Amerika, verklaarde president Lincoln de laatste donderdag van november 1863 als een dag om onze dankbaarheid voor Amerika's "vruchtbare velden," voor onze "nationale kracht en vitaliteit," en voor al onze "bijzondere bevrijdingen en zegeningen" te vernieuwen. Er is veel tijd verstreken sinds de eerste kolonisten kwamen naar de rotsachtige kusten en donkere bossen van een onbekend continent, veel tijd sinds president Washington een jong volk leidde in de ervaring van het staatsburgerschap, veel tijd sinds president Lincoln de Amerikaanse natie door de beproeving van de broederlijke oorlog zag--en in deze jaren zijn onze bevolking, onze overvloed en onze macht allemaal snel gegroeid. Vandaag zijn we een natie van bijna tweehonderd miljoen zielen, die zich van kust tot kust uitstrekt, verder de Stille Oceaan in en noordwaarts richting de Arctische, een natie die geniet van de vruchten van een steeds uitbreidende landbouw en industrie en die levensstandaarden bereikt die in de vorige geschiedenis onbekend waren. We geven onze nederige dank hiervoor. Toch, naarmate onze macht is gegroeid, is ook ons gevaar toegenomen. Vandaag geven we onze dank, vooral voor de idealen van eer en geloof die we van onze voorouders hebben geërfd--voor de fatsoenlijkheid van doel, standvastigheid van vastberadenheid en kracht van wil, voor de moed en de nederigheid, die zij bezaten en die we elke dag moeten nastreven om na te volgen. Terwijl we onze dankbaarheid uiten, mogen we nooit vergeten dat de hoogste waardering niet is om woorden uit te spreken, maar om ernaar te leven. Laten we daarom onze dankbaarheid aan de Voorzienigheid voor de vele zegeningen uitroepen--laten we nederig dankbaar zijn voor geërfde idealen--en laten we ons vastberaden om die zegeningen en die idealen te delen met onze medemens over de hele wereld. Nu, daarom, ik, John F. Kennedy, president van de Verenigde Staten van Amerika, in overeenstemming met de gezamenlijke resolutie van het Congres goedgekeurd op 26 december 1941, die de vierde donderdag van november in elk jaar als Thanksgiving Day aanwijst, verklaar hierbij donderdag 28 november 1963 als een dag van nationale dankzegging. Op die dag laten we ons verzamelen in heiligdommen die aan aanbidding zijn gewijd en in huizen gezegend door familiale genegenheid om onze dankbaarheid voor de glorieuze gaven van God te uiten; en laten we oprecht en nederig bidden dat Hij ons zal blijven leiden en ondersteunen in de grote onafgebroken taken van het bereiken van vrede, gerechtigheid en begrip tussen alle mensen en naties en van het beëindigen van ellende en lijden waar ze ook bestaan.”

Sarah Beckstrom, 20, en Andrew Wolfe, 24 uit West Virginia. De een was een baby op de dag dat de oorlog in Afghanistan begon. De ander was nog niet eens geboren. Jonge mensen blijven de prijs betalen voor deze eindeloze oorlog. Bid voor hen en hun families.