Pojechałem do Disneya z moim najstarszym dzieckiem i moją mamą tuż po Covidzie. Hotel Disney, w którym zatrzymaliśmy się, gdy byłem dzieckiem, zastąpił piękną fontannę i pianistę w lobby ogromnym barem, który już o 15:00 był zatłoczony. Nie wróciliśmy tam, głównie dlatego, że to smutne. Wiele komentarzy na ten temat słusznie mówi, że nowy Disney jest niesprawiedliwy dla dużych rodzin i dzieci, ale to nie tylko kwestia rosnącej nierówności majątkowej i monetyzacji ultra bogatych. Dziecko nie przejmuje się restauracjami z gwiazdkami Michelin i prywatnymi klubami. Żadne dziecko nie chce siedzącego obiadu w Magic Kingdom. To, co się dzieje, gdy kraj decyduje, że dorośli są ważniejsi od dzieci — i zaczyna zaspokajać (i monetyzować) ich każde kaprysy i żądania. Dzieci zawsze są na drugim planie, nawet w swoich własnych parkach rozrywki.

Pewien bardzo inteligentny i odnoszący sukcesy inwestor powiedział mi kiedyś, trochę z zaskoczenia: „Katherine, teraz rozumiem, dlaczego jesteś katoliczką, a konkretnie, dlaczego *ty* jesteś katoliczką.” Dlaczego? „Ponieważ jeśli zamierzasz być obsesyjnie zainteresowana czymś, to lepiej być obsesyjnie zainteresowaną oryginalnym czymś.” To nie do końca odpowiada na poniższe pytanie, ale to punkt wyjścia do prawdziwych odpowiedzi.

Jak to możliwe, że nasze pociągi stają się wolniejsze?