🚨Hava Kuvvetleri Belgesi, uzun zamandır söylenti olan Biefeld–Brown antigravite etkisini doğruluyor! Arşiv sisteminde uzun süredir gömülü olan yeni ortaya çıkan ABD Hava Kuvvetleri teknik raporu, havacılık ve savunma çevrelerinde sarsıntılar yaratıyor. Elektrik İtki Çalışması (1990 - ADA-227121), tartışmalı Biefeld–Brown etkisinin, yüksek voltajlı asimetrik kapasitörler aracılığıyla itiş üretme yöntemi olarak iddia edilen bir yöntemin, gerçek, kullanılabilir bir itki olgusu olduğuna dair bugüne kadarki en net kurumsal kabuldür. Edwards Hava Kuvvetleri Üssü Astronotik Laboratuvarı için yazılan 123 sayfalık rapor, Biefeld–Brown'ın temel fiziksel mekanizmasını etkili bir şekilde doğrulayan bir dizi ifade içeriyor: hızlı modüle edilen elektrik enerjisi yoğunluklarının ölçülebilir, aerodinamik olmayan kuvvetler ürettiği fikri (sade bir terimle, Anti-Yerçekimi) •Çalışma, "elektrik ve yerçekimi olaylarının dönüşümü"nü tekrar tekrar vurguluyor ve yüksek enerjili kapasitörlerin görünürdeki atalet kütlesinde değişiklikler yaratabileceğini açıklıyor. •Thomas Townsend Brown'ın kullandığı assimetrik kondansatörleri, "geleceğe itici sistemler" için umut vadeden bir aday olarak tanımlar. •Bu etkilerden faydalanmak için "yüksek anahtarlama hızları" ve "hızlı enerji yoğunluğu modülasyonu" önerir; bu da Brown'un orijinal deneysel protokolünü yansıtır. • En çarpıcı olanı, yazarların bu cihaz sınıfının gelişmiş itkiye doğrudan ve gerçekçi bir yol sunduğunu belirtir ve bunu önerilen araştırma önceliklerinin en üstüne koyar. Onlarca yıldır Biefeld–Brown etkisi kamuoyunda iyon rüzgarı olarak reddediliyor. Ancak Soğuk Savaş'ın sonlarında büyük bir Pentagon yüklenicisi tarafından hazırlanan Hava Kuvvetleri çalışması, bu olguyu aerodinamik bir eser değil, meşru bir yerçekim-elektromanyetik bağlantı olarak değerlendiriyor. B-2 Spirit bombardıman uçağının derisindeki yüksek voltajlı sistemler tarafından üretilen elektrogravitik kaldırma gücünü kullandığı uzun süredir dolaşıyor. Resmi kaynaklar bu iddiaları her zaman reddetmiştir.

1870'lerde, iş adamından arkeoloğa dönüşen Heinrich Schliemann, Homeros'un İlyada'sını olduğu gibi kabul etmeye cesaret etti ve kayıp Truva şehrini bulmak için kazmaya başladı. Akademi onu alay ederek Troy'un tamamen bir efsane ve Schliemann'ın romantik bir aptal olduğunu iddia etti. Ancak Schliemann'ın küresi antik Truva'nın harabelerine çarptı ve bilginleri Homeros'un Tunç Çağı savaşının gerçeklikte bir temeli olduğunu kabul etmeye zorladı. Benzer şekilde, 1847'de Ignaz Semmelweis, doktorların el yıkamasının doğum yataklarından ölümleri ciddi şekilde azalttığını gözlemlemiştir. Semmelweis övülmek yerine, meslektaşları tarafından kötülendi; iddiaları, yıkanmamış ellerinin görünmez "kadavra parçacıkları" yaydığını iddia etmelerini hakaret olarak gören kıdemli doktorları rahatsız etti. İşinden uzaklaştırıldı ve sonunda bir akıl hastanesine kaldırıldı; burada gardiyanlar tarafından dövülerek öldü. On yıllar sonra, mikrop teorisi onun haklı olduğunu kanıtladı, ancak o zamana kadar Semmelweis gitmişti. Bu emsaller, kurumsal ataletin ve egonun uzmanları kabul ettikleri anlatılara uymayan verilere karşı nasıl kör edebileceğini gösteriyor.

Distopik bir siber dünyada yaşamak zorunda kalsaydım... Bu benim ideal estetiğim olurdu.