Vierentwintig jaar geleden vandaag nam het kwaad 2.977 onschuldige levens in de dodelijkste terreuraanval die ooit op Amerikaanse bodem is uitgevoerd. Onder de vermoorde slachtoffers waren mijn broer Gary, mijn beste vriend Doug, en 656 andere collega's en vrienden van Cantor Fitzgerald. Ik ben vandaag in leven omdat die dinsdag de eerste schooldag van mijn oudste zoon Kyle was. Ik bracht hem naar school in plaats van naar mijn kantoor, dat zich op de 101e tot 105e verdieping van de Noordtoren van het World Trade Center bevond. Toen ik het klaslokaal binnenkwam, begon mijn telefoon te rinkelen, maar elke keer dat ik opnam, viel de verbinding weg. Later leerde ik dat het mijn broer Gary was die probeerde te bellen. Hij sprak met mijn zus en nam afscheid. Wat ik heb geleerd tijdens mijn functie als Minister van Handel is hoe diepgaand mooi en buitengewoon dit land is, maar ook hoe wanhopig onze tegenstanders ons kwaad wensen. Maak geen vergissing: als ze de kans kregen, zouden de monsters die de aanslagen van 11 september hebben georganiseerd, en degenen zoals zij, het opnieuw doen. En opnieuw. En opnieuw. Maar de grootheid van Amerika ligt in de manier waarop ons leger, onze regering, onze eerste hulpverleners en ons volk deze verschrikkingen, uitdagingen en bedreigingen het hoofd bieden. Amerika is een natie die herbouwt, volhardt en nooit toegeeft aan het kwaad. Vandaag eren we degenen die we 24 jaar geleden verloren en de dappere eerste hulpverleners en individuen die moedig opkwamen om anderen te redden. Vandaag ben ik zo ontzettend verdrietig terwijl ik herinner, en zo ontzettend trots om een Amerikaan te zijn.