Zolang ik me kan herinneren, is er een cultuur van volwassenen die neerkijken op kinderen. "Het zijn maar kinderen, ze weten niet beter, ze weten niet waar ze het over hebben." Het zijn maar kinderen. Het is denigrerend, neerbuigend en egoïstisch arrogant. De kinderen van vandaag zijn niet langer alleen maar kinderen, ze hebben geen andere optie. Ze worden vanaf een zeer jonge leeftijd blootgesteld aan systemische uitdagingen, geweld, onderdrukking, angst op een alarmerend viscerale manier, dankzij hun exponentieel groeiende affiniteit voor sociale media. Het is dezelfde sociale media die hen ook in staat stelt om informatie te consumeren vanuit diverse perspectieven en bronnen, in tegenstelling tot onze ouderen, waardoor ze hun eigen gedachten en meningen over actuele zaken kunnen vormen. Sociale media stelt de kinderen ook in staat om zich te organiseren en te verenigen met ongekende snelheid. De kinderen hebben ook een aanzienlijk hogere neiging om actie te ondernemen op basis van hun overtuigingen, vooral omdat ze moe zijn van de onevenredige impact die de beslissingen van archaïsche machtsstructuren zullen hebben op de rest van hun leven. Dingen zoals een falende economie, werkloosheid, woningcrisis, klimaatverandering, voedselonzekerheid, zullen de kinderen van vandaag decennia lang beïnvloeden, en het is aan de kinderen om hun toekomst veilig te stellen wanneer de volwassenen hen in de steek laten. Ik twijfel er niet aan dat het activisme en de collectieve inspanningen van de jeugd in Nepal niet vergeten zullen worden. Het zou en zal tsunami's veroorzaken in de wereldwijde geopolitiek dat de kinderen zijn opgegroeid en in staat zijn om voor hun overtuigingen te vechten. Het komt goed met de kinderen.