Wanneer je met AI werkt, is de output nooit willekeurig. Het is een spiegel die wordt omhoog gehouden om te laten zien hoe helder je denkt. Elke reactie is een reflectie van je eigen hoeken en blinde vlekken. Het model creëert geen ideeën. Het graaft door je woorden om de woorden te vinden die je bedoelde. Wat je op het scherm ziet, is je eigen redenering, weergegeven in pixels. De eerste keer dat ik dit besefte, was ik een ontwerp prompt aan het testen. De lay-out die het produceerde, zag er competent maar levenloos uit. Ik herschreef de prompt een paar keer, voegde bijvoeglijke naamwoorden toe en noemde zelfs stijlen die ik leuk vond. Elk resultaat kwam terug met iets anders, maar geen van hen voelde goed aan. Ze waren allemaal nauwkeurige reflecties van mijn woorden en onvolledige reflecties van mijn intentie. Toen besefte ik het. Het model miste geen verbeelding. Ik miste articulatie. Werken met AI laat zien hoeveel van ons denken zich tussen de regels verbergt. In gesprekken vullen andere mensen die gaten voor ons in. Ze infereren toon, context, intentie. Machines doen dat niet. Ze geven je precies wat je zegt, ontdaan van elke menselijke aanname. Het is in het begin verontrustend, maar het is ook verhelderend. De gaten in je output zijn eigenlijk gaten in je richting. Zodra je het patroon opmerkt, voelt het aansteken minder als controle en meer als compositie. Je vertelt het niet wat het moet doen. Je schetst de omtrek waar betekenis kan ontstaan. Wanneer je intentie vaag is, compenseert AI met sjablonen. Wanneer je intentie scherp is, componeert het. Het verschil voelt als creativiteit, maar het is gewoon begrip. Ik begon prompts te beschouwen als gecomprimeerde creatieve briefs. Elke brief definieert de randen van een wereld die de machine van binnenuit kan bouwen. Hoe completer de brief, hoe coherenter de wereld. Dat verandert wat het betekent om te ontwerpen. De echte uitdaging ligt in het leren hoe je helder genoeg kunt denken om te beschrijven wat je bedoelt. AI neemt de mechanische onderdelen van ontwerp over, zoals de rasters, de lay-outs en de herhaling, zodat jouw oordeel meer ruimte heeft om te werken. Wat overblijft is het deel dat het moeilijkst te automatiseren is: Smaak.