Een ernstig probleem met de academische wereld is dat het veel gemakkelijker blijkt te zijn om rommel te produceren dan om het te detecteren. Sommigen denken dat AI dit probleem zal verergeren, omdat ze zien dat AI het produceren van rommel gemakkelijker maakt. Wat dit argument mist, is dat AI ook het detecteren van rommel veel gemakkelijker maakt.

Het beoordelingsproces is op een bepaald niveau een proces voor het detecteren van rommel. Redacteuren kijken naar enorme stapels inzendingen, in een poging om die eruit te filteren die duidelijk slecht bedoeld afval zijn. Sommige vallen door de mazen, en beoordelaars blijven achter om rommel eruit te filteren, en anderen vallen ook door de mazen.

Het detecteren van slordigheid is niet de enige functie van arbitrage/bewerking; er zijn zeker solide papers die gewoon niet aan de norm voldoen. Maar er is ook een eerlijke hoeveelheid slordigheid, en slordigheid is zeer tijdrovend om te detecteren en te bestraffen, in verhouding tot hoe gemakkelijk het is om te produceren.

Een interessante visie is dat AI mogelijk leidt tot minder slordigheid in de academische wereld; omdat het veel moeilijker is om slordigheid te verbergen, vanwege het magische vermogen van AI om onmiddellijk enorme hoeveelheden tekst te lezen en snel te achterhalen of er iets waardevols is, of dat het gewoon slordigheid is.