Dank je. Twee woorden die mensen vandaag onthouden om te zeggen. De meeste dagen gaan ze voorbij zonder veel nadenken. Af en toe zie je ze landen. Iets verschuift in de kamer. De andere persoon ontspant. Je voelt een kleine opluchting in je borst op het moment dat je spreekt. Die opluchting is het deel dat we over het hoofd zien. Dankbaarheid lijkt een sociale gebaar, maar de echte beweging gebeurt van binnen. De actie wijst naar buiten. De verandering wijst naar binnen. Het is een van de zeldzame signalen die tegelijkertijd beide kanten op reist. Het bereikt de andere persoon en het bereikt het stillere deel van jou. Zeg het vaak genoeg en er vormt zich een patroon. Je aandacht begint dingen op te merken die het vroeger oversloeg. De wereld blijft hetzelfde. Wat verschuift is het deel van je geest dat eindelijk begint op te vangen wat het vroeger miste. Onderzoekers schrijven hierover vanuit verschillende hoeken. Ze beschrijven verschuivingen in de basisstemming of veranderingen in hoe het lichaam zich voorbereidt op de dag. Onder al datgene ligt iets eenvoudigs. Het zenuwstelsel kalmeert voor een moment. Het lichaam laat zijn greep los. Met herhaling wordt dat moment gemakkelijker toegankelijk. Een tijdelijke staat wordt een deel van hoe je functioneert. Mensen noemen dankbaarheid een praktijk. Het is ook een manier om je geest af te stemmen. Het geeft je toegang tot delen van je geest die vergrendeld blijven wanneer je gespannen bent. Wanneer je geest niet voorbereid is op wat er mis kan gaan, denk je met meer helderheid en beweeg je met meer intentie. Dat is waarom deze twee woorden belangrijk zijn. Deze woorden zijn belangrijk om redenen die niets te maken hebben met traditie of timing. Ze creëren een korte pauze waarin je interne wereld zichzelf herschikt. Als je die pauze met zorg gebruikt, blijft de herschikking bestaan. Het verandert ook de ruimte tussen mensen. Verborgen werk wordt zichtbaar. Vertrouwen wordt gemakkelijker op te bouwen. Teams beginnen eerlijker te spreken omdat erkenning de ruimte opent. De omgeving stabiliseert zichzelf. In de loop van de tijd wordt dankbaarheid een stille vorm van helderheid. Het voorkomt dat je aandacht naar binnen klapt. Het geeft je toegang tot het deel van jezelf dat aanwezig blijft wanneer dingen moeilijk worden. Twee woorden. Een moment van erkenning. Een deur die je op elk moment kunt doorgaan wanneer je terug naar jezelf wilt.