En zeki gençler üniversitenin zamana değmeyeceğine karar verip şirketler onlarla aynı fikirde olmaya başladığında bir topluma ne olacak? Palantir çoğu insanın düşünülemez olduğunu düşündüğü bir şeyi denedi. Lise öğrencilerine üniversiteyi atlamalarını, kapıcıların yanından geçmelerini ve on sekiz yaşında gerçek dünya ulusal güvenlik ve teknoloji sorunları üzerinde çalışmaya başlamalarını söyledi. Beş yüz on başvurdu. Yirmi iki kişi girdi. Bazıları Ivy League okullarındaki yerleri reddetti. Hatta biri, Savunma Bakanlığı tarafından desteklenen tam burslu bir bursdan bile ayrıldı. Neden? Çünkü mesaj bir siniri noktaya dokundu: üniversitenin liyakat ödüllendirmeyi bırakıp uyumu ödüllendirmeye başladığı inancı. Bu bursiyerler Batı uygarlığı, liderlik ve ABD tarihi üzerine seminerlere atıldı. Hayatlarında ilk kez not aldılar. Gettysburg'u ziyaret ettiler. Batı'nın hâlâ savunulmaya değer olup olmadığını tartıştılar. Sonra hastaneler, savunma müşterileri, devlet kurumları gibi canlı ürün ekiplerine atıldılar — gerçek riskler, gerçek baskı. Ve hiçbir üniversitenin tekrarlayamayacağı bir şey oldu. Bir şirketin üçüncü gün onlara güvendiğinde, üçüncü yılda bir üniversitenin güveneceğinden daha fazla güvendiğini gördüler. Ebeveynler panikledi. Danışmanlar onları caydırıyordu. Arkadaşları onlara deli olduklarını söyledi. Ama her neslin zeminin değiştiği bir anı olur. Bu belki de o anlardan biri. İşte sorunun arkasındaki gerçek soru: Eğer elit şirketler lise mezunlarından sonra yetenek yetiştirmeye başlar ve gençler dersler yerine ustalığı tercih ederse, geleneksel üniversite yolu varsayılan olmaktan çıkıp yedek plan haline ne kadar sürer?