De ruimte tussen frames Wat kunnen we zien in een korte AI-video? We kunnen de geest van de trainingsset zien: vormen en kleuren die de modellen weerspiegelen die de AI kent. We kunnen glimpjes van nieuwheid opvangen wanneer het systeem zichzelf onderbepaalt en vreemde morfologie produceert. We kunnen momenten van falen, artefacten, visuele discontinuïteiten, glinsterende anomalieën opvangen, die de illusie van naadloosheid verraden. Die "fouten" zijn soms betekenisvoller dan de gepolijste; ze laten ons zien waar de machine niet weet (zie het werk van @Barbara_Chira ter referentie). In de ruimte tussen frames, in die flits die bijna stilstand wordt, stellen korte AI-video's een nieuw territorium voor kunstenaars voor. Ze zijn klein, gecomprimeerd, snel, maar in die kleinheid ligt een kans om onmiddellijkheid, machine-logica en collectieve perceptie tegelijk onder ogen te zien. Wanneer een AI tien seconden beweging genereert, is elke pixel, overgang, textuur en pauze de afdruk van algoritmische keuze die wacht om gezien, bevraagd en opnieuw geconfigureerd te worden door kunstenaars. Maar wat kunnen we nog niet echt zien? Sommigen beweren dat we geen werkelijk duurzame narratieve complexiteit kunnen zien (je moet de laatste stukken van @loved_orleer bekijken). We kunnen geen lange, coherente temporele boog of diepe psychologische interioriteit zien in tien seconden. We kunnen het volledige gewicht van belichaamde temporaliteit niet zien: geheugen, veroudering, menselijke timing. We kunnen het machinale subject niet in volle gevoeligheid zien... hoewel we misschien zijn schaduw kunnen zien. En we kunnen de invloed van trainingscorpora niet volledig ontvluchten: we blijven achtervolgd door beelden uit het verleden, zelfs op de plek van veronderstelde nieuwheid (het werk van @sine verkent deze randen van de trainingsdata). Er is een andere horizon waar we nog niet zijn aangekomen: om korte AI-video's te maken die niet slechts een echo van beeldtraining zijn, maar een interventie in de logica van visie zelf. Wat als een AI-video niet alleen verkent hoe we representaties zien, maar hoe machines ze zien, en die visie vervolgens breekt? Wat als, in een loop of in een korte video, de blik van de machine een collaborator, een ondervrager, een performer wordt? Wat als die seconden een kritiek op perceptie, menselijk en artificieel, mogelijk maken door de belofte van coherentie te doorbreken? De glitch, de hallucinaties, de spanning tussen abstractie en figuur, als plaatsen om nieuwe manieren te verkennen om ideeën over de wereld te representeren? Korte AI-video biedt een compositietaal: loops, haperingen, crossfades en interpolaties kunnen poëtische gebaren worden (zie het werk van @twt_cha_). Het nodigt uit tot modulair denken: clip naar clip, frame naar frame, remix naar remix. Ja, we vertrouwen deze vormen misschien nog niet volledig als "kunst" in de canonieke zin, maar misschien is dat wel het punt. We zijn vroeg. En de hiaten zijn waar het experiment nog leeft. Als kunstenaars die ruimte binnenlopen met nieuwsgierigheid, rigor en scepsis, dan zou korte AI-video een nieuwe plek van esthetisch spel kunnen worden. Video door @sinusoidalsnail