.@jacobkimmel denkt dat de functionaliteit om veroudering te keren al bestaat in ons epigenoom. Maar waarom heeft de evolutie dan nog niet geoptimaliseerd voor levensduur? Jacob legt uit dat als je evolutie beschouwt als een optimizer, de gradiënten op een echt verrassende manier stromen. Naïef lijkt het alsof evolutie zou willen dat je langer leeft (meer tijd om baby's te krijgen en voor je verwanten te zorgen). Jacob legt 3 complicaties uit op het naïeve plaatje: 1. De basissterfte was gedurende het grootste deel van de geschiedenis bruut. Zelfs zonder veroudering zou je waarschijnlijk sterven aan infectie, predatie of een ongeluk voordat je 50 wordt. Dus er is geen signaal dat terugvloeit van 100 naar het genoom dat een selectief proces stimuleert om je langer te laten leven, zelfs als het gemakkelijk te doen was. 2. Er is selectie tegen het oplossen van slechts één (maar niet allemaal) oorzaken van veroudering. Want dan heb je een opa die iets gezonder is, maar nog steeds een slechtere benutting van middelen is dan de volgende generatie vanuit het perspectief van het gen. 3. Evolutie is zeer beperkt als optimizer. De stapgrootte (aantal varianten dat je parallel kunt testen) is beperkt door je stapgrootte. En gedurende het grootste deel van de geschiedenis werd deze bandbreedte gedomineerd door selectieve druk die veel urgenter was dan verjonging (bijvoorbeeld het bouwen van een beter immuunsysteem om infectieziekten te bestrijden). Volledige aflevering met @jacobkimmel komt donderdag uit. Zo enthousiast over deze. Jacob's eenvoudige 3-puntenlijst leidde tot meer dan een half uur aan willekeurige uitweidingen, van hoeveel antibiotica er natuurlijk zijn geëvolueerd, tot hoe moeilijk evolutie daadwerkelijk heeft geoptimaliseerd voor intelligentie, tot hoe we daadwerkelijk het bewijs kunnen detecteren voor een dodelijke voorouder van HIV in ons genoom.