De harde waarheid over betalingen De meeste nieuwe betaalmethoden falen omdat ze betalingen behandelen als een product. Betalingen zijn infrastructuur. Infrastructuur schaalt op verschillende voorwaarden. Consumenten hielden van portemonnees met rijke prikkels. Handelaren vonden het idee van goedkopere rails aantrekkelijk. Toch zijn veel betaalmethoden die deze uitkomsten beloofden gefaald. "Leuk vinden" is simpelweg niet genoeg. De betaalmethoden die opschalen vervagen in de achtergrond. Kaarten hebben succes gehad omdat ze het ambient protocol van de handel zijn geworden. Mensen vertrouwen erop dat ze werken. Geen vragen gesteld. Wrijving wordt ook verkeerd begrepen. De meeste wrijving is fataal: handelaren zullen niet opnieuw platformen voor marginale winsten, en consumenten zullen het gemak niet opgeven. Maar soms is wrijving transformerend. Eenmalige pijn die leidt tot een permanente verschuiving. Ik heb veel voorbeelden van beide gezien. Het echte verhaal van betalingen is niet dat producten klanten winnen, maar dat infrastructuur infrastructuur vervangt. En dat werk gaat meer over leidingen dan over marketing. Het komende decennium zal zich splitsen in twee sporen. Het ene spoor zal bestaande rails optimaliseren, proberen te repareren wat kapot is en marktaandeel verdedigen. Het andere spoor zal proberen een complete herbedrading van betalingen zoals we die kennen te realiseren. Bijna alles wat daarbuiten valt, zal irrelevant en kortstondig blijken.