Binnenkort zal de VS een staatsfonds hebben dat gefinancierd wordt met de volledige loonbelastinginkomsten die zijn omgeleid om aandelen in de S&P 500 te kopen. Dit zal worden gepresenteerd als het redden van pensioenen voor toekomstige generaties en als ‘nationale strategische beleidsvoering’. Een politieke economie versie van “alleen Nixon kon naar China gaan.”

De volgende logische stap is dat ze de inkomsten uit de loonbelasting gebruiken om aandelen in S&P500-bedrijven te kopen (herleving met aanpassing van het plan van Bush fils uit 2005 om 2% van de Amerikaanse loonbelasting in individuele beleggingsrekeningen te diverten). Dit doodt meerdere vliegen in één klap: het vergroot het tekort en kan worden aangeduid als een conservatief industrieel beleid...

Geschiedenis van de ontwikkelingseconomie trivia -- Het originele 'vliegende ganzenmodel' in het Japans werd in de jaren 30 gepubliceerd en beschreef de katoen- en woltextielindustrieën die 'vlogen' van Engeland naar Japan. De eerste Engelse versie (1962) van Akamatsu gebruikte ook India!! als illustratie.

Intellectuele geschiedenis van de ontwikkelings-economie trivia -- Het originele ‘vliegende ganzen’ model in het Japans werd in de jaren 30 gepubliceerd en beschreef de wol- en katoentextielindustrieën die ‘vlogen’ van Engeland naar Japan. De eerste Engelse versie (1962) van Akamatsu gebruikte zowel Japan als India! als illustraties! De verwachtingen waren toen heel anders :-)

Ontwikkelingseconomen en Amerikaanse politieke commentatoren kruisten kort de degens over de effecten van contante overdrachten, maar wachten tot de commentatoren de Bed Net Wars opnieuw aan de orde stellen, terwijl door muggen overgedragen ziekten rampant zijn in de VS met Peronisten aan het roer van de CDC. Centristen zullen natuurlijk de 2e generatie menselijke kapitaal effecten van bednetten niet de politieke waarde waard vinden, maar Bruenig zal tegenwerpen dat grotere epidemiologische gelijkheid alleen al het waard is.

Het is amusant dat mensen me blijven vertellen om terug te gaan naar bloggen (zij het via Substack), terwijl ik tot nu toe kan zien dat mensen substacks consumeren via screenshots op Twitter!

Deze kritiek van Bruenig op het 'Scandinavische fantasie' paper van Heckman & Landersø mist eigenlijk de kern, IMO. H&L observeerden dat de onderwijsongelijkheid en mobiliteit ongeveer vergelijkbaar zijn tussen de VS en Denemarken, maar dat de inkomensongelijkheid/mobiliteit drastisch wordt verminderd in Denemarken door de verzorgingsstaat. Bruenig reageert hierop door te zeggen: "nou, dat is eigenlijk geweldig, dus wat? waarom zouden we ongelijkheid moeten verminderen via de menselijke kapitaalroute?" Ik ben het daarmee eens, maar voor Heckman is het belangrijke punt dat de verzorgingsstaat de prikkel om onderwijs te volgen vermindert, met de implicatie dat er een afweging is tussen groei en gelijkheid. Maar suggereert Denemarken iets dergelijks? Het is niet evident vanuit een eenvoudige maatstaf zoals het BBP per uur gewerkt, waar de VS en Denemarken vergelijkbaar zijn.

Ontwikkelingseconomen en Amerikaanse politieke commentatoren kruisten kort de degens over de effecten van contante overdrachten, maar wachten tot de commentatoren de Bed Net Wars opnieuw aan de orde stellen, terwijl door muggen overgedragen ziekten rampant zijn in de VS met Peronisten aan het roer van de CDC. Centristen zullen natuurlijk de 2e generatie menselijke kapitaal effecten van bednetten niet de politieke waarde waard vinden, maar Bruenig zal tegenwerpen dat grotere epidemiologische gelijkheid alleen al het waard is.

Sommige mensen in de reacties werden defensief over Galileo en betoogden (onder andere) dat hij zijn reputatie verdient vanwege zijn plaats in de geschiedenis van de natuurkunde, ook al niet specifiek in de astronomie; of dat het niet uitmaakt of anderen vergelijkbare dingen deden, reputaties worden op die manier opgebouwd, enz. enz. Maar ze missen echt de kern: de val van het Ptolemeïsche systeem en de opkomst van het heliocentrisme is het kernverhaal van alle klassieke geschiedenissen van de Wetenschappelijke Revolutie. Dat verhaal is dus belangrijker dan de disciplinaire geschiedenis van de natuurkunde; en het doet er toe of dat verhaal wordt aangedreven door bredere sociale veranderingen in plaats van door helden. Vooral als je geïnteresseerd bent in de economische gevolgen van de wetenschappelijke revolutie, zoals ik.

Bruenig is zo'n vermakelijke schrijver, met zijn autistische kritische stijl en puurheid van haat, dat het me niet eens kan schelen of zijn tegenstanders al dan niet redelijker zijn.