Wkrótce USA będą miały fundusz majątkowy finansowany z całkowitych wpływów z podatku od wynagrodzeń, przekierowanych na zakup udziałów w S&P 500. Będzie to sprzedawane jako oszczędzanie emerytur dla przyszłych pokoleń i jako „krajowa strategia polityczna”. Wersja politycznej ekonomii „tylko Nixon mógł pojechać do Chin.”

Kolejnym logicznym krokiem jest wykorzystanie dochodów z podatku od wynagrodzeń do zakupu udziałów w firmach z indeksu S&P500 (odnowienie z modyfikacją planu Busha z 2005 roku, aby przekierować 2% dochodów z podatku od wynagrodzeń w USA do indywidualnych kont maklerskich). Zabić kilka ptaków jednym kamieniem: zwiększa deficyt i można to nazwać konserwatywną polityką przemysłową...

Historia ciekawostek z zakresu ekonomii rozwoju -- Oryginalny model „latających gęsi” w języku japońskim został opublikowany w latach 30. XX wieku i opisywał przemysł tekstylny bawełny i wełny „latający” z Anglii do Japonii. Pierwsza wersja angielska (1962) autorstwa Akamatsu również używała Indii!! jako ilustracji.

Historia intelektualna ekonomii rozwoju - ciekawostki -- Oryginalny model „latających gęsi” w języku japońskim został opublikowany w latach 30. XX wieku i opisywał przemysł wełniany i bawełniany, który „przenosił się” z Anglii do Japonii. Pierwsza wersja angielska (1962) autorstwa Akamatsu używała zarówno Japonii, jak i Indii! jako ilustracji! Oczekiwania były wtedy zupełnie inne :-)

Ekonomiści rozwoju i amerykańscy komentatorzy polityczni na krótko zbiegną się w kwestii skutków transferów gotówkowych, ale poczekaj, aż komentatorzy ponownie rozgrzeją wojnę o siatki przeciwkomarowe, gdy choroby przenoszone przez komary będą szaleć w USA, a Peroniści będą kontrolować CDC. Centryści oczywiście uznają, że efekty drugiej generacji kapitału ludzkiego związane z siatkami nie są warte kapitału politycznego, ale Bruenig odpowie, że sama większa równość epidemiologiczna jest tego warta.

To zabawne, że ludzie wciąż mówią mi, żebym wrócił do blogowania (choćby przez Substack), a przynajmniej z tego, co widzę, ludzie konsumują substacks poprzez zrzuty ekranu na Twitterze!

Ta krytyka Brueniga dotycząca artykułu Heckmana i Landersø o 'skandynawskiej fantazji' w rzeczywistości pomija sedno sprawy, moim zdaniem. H&L zauważyli, że nierówność edukacyjna i mobilność są w przybliżeniu podobne w USA i Danii, ale nierówność dochodowa/mobilność jest drastycznie zmniejszona w Danii dzięki państwu opiekuńczemu. Bruenig odpowiada na to, mówiąc: "cóż, to świetnie, a co z tego? dlaczego powinniśmy zmniejszać nierówności poprzez rozwój kapitału ludzkiego?" Zgadzam się z tym, ale dla Heckmana ważnym punktem jest to, że państwo opiekuńcze zmniejsza zachętę do dążenia do wykształcenia, co implikuje, że istnieje kompromis między wzrostem a równością. Ale czy Dania sugeruje coś takiego? Nie jest to oczywiste z prostego wskaźnika, jakim jest PKB na godzinę pracy, gdzie USA i Dania są podobne.

Ekonomiści rozwoju i amerykańscy komentatorzy polityczni na krótko zbiegną się w kwestii skutków transferów gotówkowych, ale poczekaj, aż komentatorzy ponownie rozgrzeją wojnę o siatki przeciwkomarowe, gdy choroby przenoszone przez komary będą szaleć w USA, a Peroniści będą kontrolować CDC. Centryści oczywiście uznają, że efekty drugiej generacji kapitału ludzkiego związane z siatkami nie są warte kapitału politycznego, ale Bruenig odpowie, że sama większa równość epidemiologiczna jest tego warta.

Niektórzy ludzie w odpowiedziach stali się defensywni w kwestii Galileusza, argumentując (między innymi), że zasługuje on na swoją reputację ze względu na swoje miejsce w historii fizyki, nawet jeśli nie w astronomii konkretnie; lub że nie ma znaczenia, czy inni robili podobne rzeczy, reputacje buduje się w ten sposób, itd. itd. Ale naprawdę nie rozumieją sedna sprawy: upadek systemu ptolomejskiego i wzrost heliocentryzmu to kluczowa narracja wszystkich klasycznych historii Rewolucji Naukowej. Ta narracja ma więc większe znaczenie niż historia dyscyplinarna fizyki; i ma znaczenie, czy ta narracja jest napędzana przez szersze zmiany społeczne, a nie przez bohaterów. Szczególnie jeśli interesują cię ekonomiczne konsekwencje rewolucji naukowej, tak jak mnie.

Bruenig jest tak zabawnym pisarzem, z jego autystycznym stylem krytyki i czystością nienawiści, że nawet nie obchodzi mnie, czy jego przeciwnicy mogą być bardziej rozsądni, czy nie.