Ik heb eindelijk de volledige klacht tegen Candace Owens gelezen, fascinerende dingen. De klacht tegen Candace Owens is veel ernstiger dan de meeste mensen zich realiseren. Het legt een methodisch, goed gedocumenteerd patroon bloot dat aantoont dat Owens niet alleen fringe geruchten herhaalde. Ze verpakte ze, monetiseerde ze en bouwde een hele inkomstenmotor op claims die de Macrons volhouden dat ze aantoonbaar onjuist zijn. Door de podcasts, abonnementsfunnels, merchandise-impulsen en haar voortdurende promotie van het verhaal na meerdere juridische waarschuwingen in detail te beschrijven, positioneert de aanklacht Owens niet als een commentator, maar als een maker van een opzettelijke, winstgedreven desinformatiecampagne. Dat onderscheid is verwoestend omdat het de zaak uit het domein van beschermde meningen haalt en in duidelijk feitelijke lasterterritorium plaatst, waar het Eerste Amendement haar veel minder bescherming biedt. Juridisch gezien plaatst dit de Macrons in een sterke positie. Als publieke figuren moeten ze "werkelijke kwade opzet" bewijzen, maar de klacht is opgesteld om precies dat te tonen: Owens werd verteld dat haar claims onjuist waren, wist dat de beschuldigingen weerlegd waren en escaleerde ze desondanks. Rechtbanken behandelen gemonetiseerde samenzweringinhoud consequent streng, vooral wanneer het gaat om beschuldigingen van identiteitsfraude, vervalste documenten of gefabriceerde persoonlijke geschiedenis. Hoe meer bewijs van inkomsten dat aan de claims is gekoppeld, hoe groter het potentieel voor schadevergoeding. Kortom, als zelfs een fractie van wat de klacht beweert wordt bevestigd in de ontdekking, kan Owens niet alleen een grote financiële klap krijgen, maar ook hetzelfde soort juridische precedent dat uiteindelijk Alex Jones verpletterde.