Dit gezicht heeft me jaren achtervolgd. Ik interviewde @jasonfried, oprichter van het enorm succesvolle @basecamp. Op papier was het interview geweldig. We spraken over hoe hij Basecamp heeft opgebouwd tot een projectmanagementtool die tientallen miljoenen dollars per jaar binnenhaalt en hij liet mijn publiek zien hoe je een winstgevende SaaS kunt opstarten. Maar ik was teleurgesteld over één ding. Op een gegeven moment vroeg ik aan Jason: “Vertel me over een tegenslag.” Ik wilde zijn menselijke kant zien, iets waar mensen zich mee konden identificeren. Hij zei: “We hadden er geen.” Dus ik duwde. En duwde. Uiteindelijk keek hij in de webcam met deze “genoeg nu” blik en vertelde me dat sommige bedrijven dit soort problemen niet hebben. Die reactie heeft me jaren dwarsgezeten. Als interviewer is een van mijn doelen om mensen dieper te laten gaan dan ze zelf zouden doen, om problemen te onthullen en ons te helpen leren van hun ervaringen. Jaren later huurde ik de producent van een interviewshow die ik respecteerde, Inside the Actor’s Studio. Ik bewonderde hoe zij acteurs zover kregen om de PR-taal achter zich te laten en zo diep te gaan dat beroemdheden huilden. Toen ik de producent vertelde over mijn ervaring met Jason, zei hij: “Sluit je aan bij de weerstand!” Hij vertelde me een verhaal van zijn relatietherapeut. In therapie kwamen vrouwen binnen, klaar om te praten over een lijst van problemen. Maar de mannen zeiden dingen als: “Ik ben prima. Er is niets aan de hand.” De therapeut probeerde alles: problemen aanwijzen, bezorgdheid tonen, uitleggen dat ze niet in therapie zouden zijn als alles echt goed was. Geen enkele logica doorbrak de weerstand van de mannen. Dus veranderde ze van aanpak en SLUITTE zich aan bij de weerstand. De therapeut begon te zeggen: “Het lijkt erop dat alles op dit moment gemakkelijk voor je is. Indrukwekkend. De meeste mensen met wie ik praat, hebben veel te overwinnen. Het moet fijn zijn om een soepel leven te hebben.” Dat is wanneer de waarheid naar boven kwam: “Wat bedoel je met ‘soepel leven’?! Mijn baas was vandaag onbeleefd tegen me. We lopen achter met rekeningen. En nu krijg ik de schuld van de afwas terwijl ik aan het werk ben…” “Sluit je aan bij de weerstand” werkte als magie. Ik probeerde het de volgende keer dat ik Jason interviewde. We spraken over HEY, zijn e-mailsoftware + dienst. Het had een ENORME lancering: 170K mensen op de wachtlijst, miljoenen in omzet binnen enkele weken. Nadat hij me vertelde wat goed ging, duwde ik voor uitdagingen om het verhaal een beetje in balans te brengen. Duwen werkte niet. Dus zei ik: “Alles lijkt voor jou te werken.” Dit trok Jason’s aandacht. Hij vertelde me over Campfire, de werkchat-app die hij lanceerde voordat Slack kwam. Slack werd uiteindelijk een bedrijf van meer dan $25B, maar Campfire werd stopgezet. En hij legde uit hoe ze het bij Basecamp aanpakte: sluit het, ga verder, laat de mislukking je niet definiëren. Plotseling voelde het gesprek herkenbaar. Veel nuttiger dan een perfect succesverhaal. “Sluit je aan bij de weerstand” veranderde de manier waarop ik met oprichters, mijn team en zelfs mijn kinderen praat. Probeer het.

Ik heb ooit iets gepost op Hacker News met de verkeerde "it's." Iemand heeft de apostrof verwijderd en me gemaild om me te laten weten dat "its" correct was. Het was @paulg. De oprichter van Y Combinator. Persoonlijk typfouten corrigeren op zijn forum. Ik had aangenomen dat hij Hacker News had uitbesteed. Maar het was hij. Jarenlang. Berichten bewerken, valsspelers vangen die de ranglijsten probeerden te manipuleren, en mensen rechtstreeks berichten wanneer hij iets opmerkte dat niet klopte. Een keer gebruikte ik een of ander random hulpmiddel voor live video. pg stuurt me een bericht: "Waarom gebruik je niet (wat Twitch werd). Hij had hen gesteund via YC en volgde nog steeds welke tools mensen in zijn omgeving gebruikten. Ik schakelde onmiddellijk over. Dit is een man die alles had kunnen automatiseren of teams had kunnen inhuren voor het zware werk. In plaats daarvan was hij daar bezig met het corrigeren van apostrofs. Wanneer ik de neiging heb om menselijke interactie te automatiseren, herinner ik me hoe Paul Graham persoonlijk typfouten corrigeerde en contact opnam met gebruikers.

Waarom in hemelsnaam heeft @danshipper een nieuwe dicteer-app gelanceerd? Er zijn al SuperWhisper, Wispr Flow, VoiceInk, de ingebouwde Mac-tool, enz. (Goed, de ingebouwde Mac-dicteertool is waardeloos, maar je snapt mijn punt.) Ik vroeg Dan ernaar. Hij zei in wezen: Als wij het leuk vinden, is de kans groot dat onze lezers dat ook doen. Zo bouwen we alles. Dan is een vreemde eend in de bijt, maar misschien is hij de toekomst. Monologue, zijn dicteer-app, heeft een paar eigenaardigheden. Sci-fi ontwerp. Meertalig. Auto-bewerking. Maar hij heeft geen van die beslissingen genomen op basis van een soort marktvraag of behoefte. Toen ik hem bestookte met vragen over hoe hij beslist wat hij moet bouwen, zei hij: Wanneer één persoon iets geweldigs in enkele dagen kan bouwen, hoef je niet meer voor miljoenen te bouwen. Je kunt bouwen voor mensen die jouw smaak delen. Het deed me denken aan wat er met podcasting is gebeurd. Voor podcasts had de radio dezelfde generieke nieuwsprogramma's. Toen begonnen podcasts niche-gericht en gefocust te worden. - Je kon een startup-podcast maken - Dan alleen voor startup-ontwerpgeeks - Elke niche is gebouwd op de obsessie van de host Mixergy was gebaseerd op mijn persoonlijke obsessie met "VERTEL ME HOE JE HET HEBT GEDAAN!" Die op persoonlijkheid gebaseerde creativiteit gebeurt nu in software. AI heeft de kosten/tijd van creatie verlaagd. Smaak werd de aantrekkingskracht. Het lijkt goed te werken voor Dan. Mensen zoals @nateliason kunnen niet stoppen met praten over Monologue op X. Ik heb mijn gesprek met Dan op YouTube gepubliceerd. 17 mensen hebben het al beluisterd! Jij kunt de 18e zijn, hier: